Onder moeilijke omstandigheden wordt het doen van ‘normale dingen’ opeens heel bijzonder. Gisteravond was ik met Remona eten in ons favoriete restaurant en vanochtend waren we met Livia en James in een speeltuin. Wat een contrast met vorig weekend, toen ik nergens energie voor had en bijna de hele dag op bed moest liggen. Vandaar dat ik denk dat ik vandaag van alle vaders in de speeltuin het blijst was dat ik daar kon zijn.
Het is vandaag de twaalfde dag van mijn eerste ronde chemotherapie. Daarvan waren dag drie tot en met zeven zware dagen waarin ik erg moe was en geen eetlust had (maar wel moest zorgen dat ik genoeg eten en water binnen kreeg). Op dag acht (afgelopen dinsdag) kwamen opeens mijn kracht en eetlust terug (ik kon weer genieten van eten!!) en daarmee ook mijn goede humeur. Ik voelde me eindelijk weer echt mezelf.
Diezelfde dinsdag was ook de dag dat ik naar het ziekenhuis moest voor een nieuwe dosis chemo. Gelukkig heeft deze behandeling (een kleinere dosis dan de week ervoor) niets veranderd aan mijn verbeterde conditie waardoor ik mij dag acht t/m twaalf onverminderd goed heb gevoeld.
Dat neemt niet weg dat de artsen niet tevreden waren over mijn bloedwaarden. Mijn nieren hadden het moeilijk, waardoor ik dinsdag t/m donderdag in het ziekenhuis moest blijven om zoveel mogelijk vocht in mijn lichaam te krijgen. Wel jammer: voel ik me eindelijk weer goed, lig ik aan een infuus in het ziekenhuis. Aan de andere kant: uitstekend dat mijn artsen zo grondig zijn en ervoor willen zorgen dat mijn bloedwaarden zo optimaal mogelijk zijn zodat mijn lichaam straks klaar is voor de volgende chemo-ronde. Er wordt trouwens ontzettend goed, geduldig en liefdevol voor mij gezorgd door de verpleging. Heel fijn!
Vrijdag werd onverwacht ook weer een dagje ziekenhuis. De HB-waarde (zuurstofgehalte) in mijn bloed was aan de lage kant. De oplossing was een bloedtransfusie. Ik heb nu bloed van iemand anders door mijn aderen stromen. Mijn broertje noemt me nu Dracula en Remona is bang dat ik ‘s nachts in haar nek bijt.
Vandaar dus dat ik dit weekend zo blij ben dat ik mij EN goed voel EN niet in het ziekenhuis vast zit aan een draadje. Zaterdagochtend hebben we met het hele gezin een prachtige fotoshoot gedaan (het resultaat is 14 februari te zien in VROUW). In de avond was ik met mijn favoriete ex-atlete in ons favoriete restaurant (Bij Qunis in Lijnden, aanrader!) en zondagochtend was ik zoals gezegd de gelukkigste vader in de speeltuin.
Morgen (maandag) ga ik weer naar het ziekenhuis om mijn bloedwaarden te checken. Als die goed zijn mag ik volgende week maandag door naar chemo ronde 2. (Deze ‘game’ duurt drie tot zes levels en daarna versla ik de eindblaas).
De kinderen merken gelukkig niks van de situatie. Hoewel… normaal als Livia thuis komt van de crèche rent ze automatisch naar links (waar mijn bureau is) om mij te begroeten. Inmiddels maakt ze uit zichzelf een bocht naar rechts, en verwacht ze mij in onze slaapkamer.
Mijn moeder was in het ziekenhuis en toen Remona even de kamer verliet zei ze: “Wat heb jij toch een ongelofelijke meid!”. Ik antwoordde dat ik het volledig met haar eens was. Mijn moeder vervolgt: “Marc, weet je, in het leven krijg je wat je verdient!”. Ik moest lachen: “Mamma, even voor de zekerheid, hebben we ‘t nu nog steeds over Remona of bedoel je een dwarslaesie en een blaastumor?”
Een vriendin van de familie is momenteel in Jeruzalem en liet via mijn moeder weten dat ze daar elke dag voor mij bidt. Dat is heel lief en bovendien geweldig: want daar telt het dubbel. De vriendin zegt dat het zeker goed kom me me. Dat is fijn om te weten. Enige nadeel is dat we nu al weten hoe het afloopt en ‘t niet meer spannend is.
Zondagochtend, Chimpie Champ in Aalsmeer.
Comments