Het is vandaag 11 dagen geleden dat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen. Een paar dagen later moest ik mij alweer op de polikliniek melden voor een bloedtest, gevolgd door een afspraak met mijn oncoloog om te bespreken of de uitslag van die test aanleiding gaf om mij opnieuw op te nemen. Als vaste kijker van ‘Wie is de Mol?‘ noem ik dat moment gekscherend ‘Test en executie‘.
Ik ga de spreekkamer van mijn oncoloog in. Hoe gaat dat in zijn werk? De dokter zit achter zijn laptop, typt mijn naam in, en als ik dan een rood scherm te zien krijg mag ik naar huis. Mijn ervaring van de afgelopen maanden is helaas dat ik nooit dat rode scherm kreeg. Want elke keer als ik op spreekuur kwam was er wel iets aan de hand met mijn bloedwaarden waardoor ik “voor de zekerheid een nachtje moest worden opgenomen voor een extra infuus” (en in de praktijk werden dat dan meestal meerdere nachtjes). In mijn achterhoofd hoorde ik Rik van de Westelaken zeggen: “...behalve De Hond, die gaat nooit naar huis!“
“Dokter Rik”
Maar vorige week dinsdag lachte mijn oncoloog toen ik binnenkwam en kreeg ik eindelijk te horen dat mijn bloedwaarden waren verbeterd en dat ik ‘gewoon‘ naar huis mocht. Dit resulteerde in een ongekende recordperiode van elf(!!) dagen op rij waarin ik ‘gewoon‘ thuis was. Nu moet ik eerlijk toegeven dat de eerste dagen niet eens zo heel gewoon voelden. In de afgelopen periode ben ik zoveel in het ziekenhuis geweest dat ik er weer even aan moest wennen om thuis te zijn, en thuis moest ook weer een beetje wennen aan mij. Ik zag Livia vragend naar Remona kijken toen ik zei dat ze haar tanden moest gaan poetsen, met zo’n gezicht van: “heeft hij hier nog wat over te zeggen?” Gelukkig hadden we als gezin binnen een paar dagen onze draai weer gevonden, en voelt alles nu zo fijn dat ik een klein beetje opzie tegen mijn ziekenhuisopname van morgen. Als alles volgens plan verloopt ben ik tot woensdag of donderdag intern om Chemo ronde 3 toegediend te krijgen.
In de afgelopen 11 dagen gebeurde een heleboel, de eerste dagen vooral binnenshuis omdat mijn buik nog erg van streek was (naweeën van de chemo/antibiotica combi). Mijn darmen en apenkont herstelden langzaam en toen voelde ik mij beter en kon ik er wat meer op uit: een middagje naar de film met Remona (Green Book, aanrader!), met mijn vader naar het theater (Greg Shapiro’s nieuwe theaterprogramma over Donald Trump, aanrader!), met Valentijnsdag lunchen in ons favoriete restaurant Bij Qunis in Lijnden (met Remona, aanrader!).
Vrijdagochtend zijn we alvast naar een basisschool gaan kijken voor Livia, want daar moet je tegenwoordig heel vroeg mee zijn. Toen ik thuis kwam werd het toch nog even spannend: ik voelde me niet zo goed, ben op bed gaan liggen en daar de rest van de dag niet meer uit gekomen. Midden in de nacht nam ik mijn temperatuur op en bleek ik toch weer koorts te hebben. Normaal gesproken betekent 38,5 graden of hoger dat ik naar het ziekenhuis moet. Shit, want ik verheugde me er nog zo op om nog een paar dagen thuis te zijn voor de nieuwe chemo-ronde. Nu leek het er enorm op dat ik weer last had van dezelfde bacterie die ook drie weken geleden voor koorts zorgde. De dienstdoende oncoloog liet mij gelukkig telefonisch weten dat ik eerst thuis mocht proberen op te knappen met antibiotica. Ik had de juiste pillen toch nog in mijn nachtkastje liggen. Zaterdagochtend begon ik aan de kuur; diezelfde avond was ik gelukkig alweer een heel stuk opgeknapt. Zondag heb ik thuis netjes ‘uitgeziekt’ (oftewel op Netflix gekeken naar ‘Larry Charles Dangerous World of Comedy‘, aanrader!)
Zo kon ik vandaag nog winkelen met Remona in Amstelveen, de kinderen ophalen bij het kinderdagverblijf, een stuk handbiken, thuis eten met de kinderen, deze update voor u typen. Hierna ga ik mijn tas inpakken en morgenochtend meld ik mij weer netjes bij de poort van het huis van bewaring.
De planning voor de komende periode: morgen (dinsdag) begin van chemo ronde 3, de dinsdag daarna ook weer chemo, en de week erna volgt dan voor het eerst weer een CT-scan die hopelijk gaat uitwijzen dat de chemotherapie goed aanslaat en de tumor geslonken is. Wat dat betreft worden het dus heel belangrijke weken… en heb ik het eerste been van de olifant al bijna op!
Mij is geadviseerd ook te mediteren. Ik probeer dit regelmatig te doen. Ik visualiseer dan bijvoorbeeld een Pacman-poppetje (de chemo) die door mijn lichaam hapt om de tumor op te eten. Of dat mijn blaas in een veel te hete wasmachine belandt, waardoor mijn tumor moet krimpen. Maar mijn favoriete meditatie is dat Luke Skywalker (de chemo) in zijn ruimteschip door mijn bloedbaan vliegt om de Death Star (de tumor) op te blazen.