Marc de Hond (37) maakt van zijn dwarslaesie een theaterverhaal.
“Het irriteert mij een beetje, dat gepraat over het lot. Kijk, voor elk mens is het hebben van een volledig functionerend lichaam een tijdelijke situatie; we ontwikkelen allemaal functies die we ook weer kwijtraken. De enige vraag is: wanneer? Op een gegeven moment word je slecht ter been. Sommige mensen hebben de pech dat dit wat eerder gebeurt dan rond hun 75ste. Natuurlijk is het ingrijpend als het je overkomt op je 25ste. Maar met het lot heeft het niks te maken. Bij ‘het lot’ denk ik aan die ene vent die bij een kans van één op een miljoen de loterij wint – dat is bijzonder. Maar een handicap krijgen of andere vormen van tegenslag, dat overkomt zoveel mensen. Dat is heel normaal; het hoort bij het leven.
UIT: “HET VERMOEDEN” Nr.12 – JUNI 2015 – INTERVIEW DOOR: BERT VAN DER KRUK, FOTO: DUCO DE VRIES
Ik heb er vroeger nooit bij stilgestaan dat ik een handicap zou krijgen. Ik heb er evenmin bij stil gestaan dat ik daar ook nog vrij goed mee zou kunnen omgaan, en al helemaal niet dat de kracht om met tegenslag om te gaan kennelijk in heel veel mensen zit. Dat is een troostende gedachte: blijkbaar zijn we diep van binnen veel meer in staat om met tegenslag om te gaan dan we vooraf denken.
Ik had al wel ontdekt dat het leven niet altijd voor de wind gaat. Mijn moeder stierf toen ik drie was, mijn broertje is overleden, mijn grootouders overleefden als enigen van hun familie de Tweede Wereldoorlog. Vanaf het moment dat ik mijn dwarslaesie kreeg, kwam er een kracht in mij naar boven die zei: oké, nu moet ik aan de slag, nu moet ik doen wat er nog wél gedaan kan worden. In het begin kon ik dat fysiek nog niet uiten, omdat ik haast niks meer kon. Inmiddels is mijn nieuwe situatie gewoon: mijn lichaam en geest hebben zich na 12,5 jaar aangepast. De beperkingen zijn routine geworden. Zoiets duurt een paar jaar, maar dan heb je ook wat.
Mijn dwarslaesie heeft mij mijn verhaal cadeau gegeven, zeg ik in mijn theatervoorstelling. Ik heb altijd wel gefantaseerd om het podium op te gaan. Het probleem was blijkbaar dat ik er niet van overtuigd was dat ik iets te vertellen had. Dat is nu anders. Het verhaal van mijn dwarslaesie en de manier waarop ik daarmee omga, heeft me uiteindelijk naar het podium gebracht. Daardoor kwam ik er ook achter dat ik het talent heb om het verhaal goed te vertellen. Twee jaar na mijn eerste optreden is er nu een solovoorstelling en kopen mensen kaartjes voor me. Heel bijzonder. Maar uiteindelijk heb ik dat aan mijn verhaal te danken.
Een verhaal – of een film of een roman – is pas interessant als de hoofdpersoon een verandering doormaakt. Ik maakte iets ingrijpends mee en dacht vervolgens dat het leven nooit meer leuk zou zijn, maar gelukkig pakte dit anders uit. Ik heb geleerd dat de situatie waarin ik verkeer helemaal niet doorslaggevend is voor mijn geluk, maar wèl de manier waarop ik kies om daar tegenaan te kijken. Ik zag hoe maakbaar de dingen zijn – dat alles bij elkaar is de transitie die zich voltrekt in mijn verhaal.
Toen ik in ziekenhuis lag, gingen er heel veel deuren voor me dicht. Kunnen lopen was een vereiste om weer leuke dingen te kunnen doen, dacht ik. Als ik een leuk vriendinnetje wil, moet ik kunnen lopen. Als ik weer wil sporten, moet ik kunnen lopen. En als ik ooit het theater in wil, moet ik zéker kunnen lopen. Ik heb daar hard aan gewerkt, maar weet nu dat lopen er niet meer in zit. Maar ik weet nu ook dat ik al die dingen net zo goed – en misschien soms zelfs beter – in een rolstoel kan.”
Zie voor de speellijst komende maanden: www.marcdehond.nl
Comments