Inmiddels was ik alweer zo lang niet in het ziekenhuis opgenomen dat het al bijna weer vanzelfsprekend was om thuis te zijn. De chemo’s waren gestopt en de operatiedatum was vastgesteld. Dus tot die grote ingreep (in de tweede week van april) hoefde ik alleen maar aan te sterken en leuke dingen te doen. Top! Maar toch schrijf ik dit stukje weer vanuit het ziekenhuis. Want om The Godfather te citeren: ‘Just when I thought I was out… they pull me back in.’
Ik was prima op weg hoor: met de kinderen naar de speeltuin, naar Arie & Silvester in het theater, weekendje weg met Remona, elke dag een stukje handbiken, ik was weer aan het meetrainen met rolstoelbasketbal en dat voelde zo fijn dat ik zelfs mee ben gegaan naar Rotterdam voor twee competitiewedstrijden. Tot mijn vreugde mocht ik even invallen. Het was heerlijk weer ‘gewoon’ door het veld te rollen. Het zou wat opschepperig zijn om hier nu zelf over de twee driepunters te beginnen die ik er achter elkaar inschoot. Het zou ook wel weer erg bescheiden zijn ze onvermeld te laten. In ieder geval was het een mooi einde van dit seizoen voor mij (het restant mis ik door de operatie) en hopelijk ben ik er straks in september weer ‘gewoon’ als het nieuwe seizoen begint.
Toen werd het dinsdag. Moest even bloedprikken in het ziekenhuis. Later in de middag had ik nog een afspraak waarin ik meer info zou krijgen over mijn aanstaande stoma. Tussendoor rustte ik even uit in de auto. Opeens voelde ik koude rillingen, die trokken door mijn hele lijf en zorgden dat ik hard begon te trillen. Eerste uitdaging was om in deze toestand van de bestuurdersstoel in de passagiersstoel te komen (uiteindelijk toch maar met de rolstoel rond de auto gerold). Vervolgens direct richting Eerste Hulp waar ik werd opgenomen met een bacterie waarvan de artsen nu zeggen dat hij ‘niet zulke aardige plannen met mij had’. Ondanks dat ik me na een uur trillend ongemak alweer een stuk beter voelde, waren al mijn bloedwaarden flink achteruit gehold. Reden om mij te behandelen met antibiotica via een infuus en daarvoor was het nodig dat ik in het ziekenhuis bleef. Gelukkig voel ik mij inmiddels alweer goed en als mijn waarden blijven verbeteren dan mag ik zaterdagochtend naar huis. Nog net genoeg tijd over om wat meer leuke dingen te doen tot aan de operatie.
Comentarios